І зноў лістае восень лісце
І гасіць дождж рабін кастры,
А ля муроў, як і калісьці,
Гуляюць рыжыя вятры.
А на шашы – равуць машыны,
Нас за маторам – не чуваць;
А неспакой і крык птушыны –
Гатовы высі разарваць!..
Чаму ля храмаў столькі птушак, –
Павінна ж болей быць людзей?..
А можа, гэта – продкаў душы,
Якім сабрацца няма дзе?..
Пералістае вецер памяць.
І замяце сляды кастроў.
Ды будуць птушкі баль свой правіць,
Як і калісьці, – ля муроў.
|
|
